Eğitimleri, yaşam şartları, sağlık koşulları, ev, aile ortamı daha bunun gibi birçok normal koşuldan uzak hayat mücadelesini sürdürmeye çalışıyorlar.
Soğuktan üşüyen, aç, susuz, bu bencil dünyanın zor şartlarını daha küçük yaşlarında karşılaşıyorlar.
İnsan, zor şartlara da kolaylıklara da yaradılış gereği alışıyor.
‘Babam öldükten sonra kimse bana ceket almıyor‘ sözüyle birçoğumuzun yüreklerini talan eden bir çocuk…
O sözleri söyleyip, aklına ne geliyorsa o an geliyor, belki gözünün önünden yaşadıkları, belki babası ile geçen o güzel günler, belki hayalleri, bir film şeridi gibi gözünün önünden geçip hıçkır hıçkıra ağlıyor…
Ama sadece o küçük yürekli çocuk ağlamıyor, onu izleyen vicdanı, merhameti olan herkes ağlıyor…
Ve arkasına yeni bir video daha geliyor…
‘Ceketin nerede?’ sorusuna ‘Babam öldükten sonra kimse bana ceket almıyor‘ diyen o Suriyeli çocuğa bir ceket giydiriliyor…
O ağlayan gözleri bu sefer gülüyor…
Ona ceket alıp giydiren güzel insan, kim olduğunu bilmesem de İNSANLIK adına sana teşekkür ediyoruz.
Bunca bencilliğin, kötülüğün olduğu yerde demek ki hala iyi insanlar var.
Küçük bir çocuğun gözlerinin içini güldürebilmek, yüzünde bir tebessümün sebebi olmak, bir yetimin yüreğine dokunmak ne kadar da kolay aslında…
Onun babasız yanını sarmanın, babasına aşık bir kız evladı olarak mümkün olmadığını çok iyi biliyorum.
Onu o ortama mecbur bırakanları, onu baba sevgisinden mahrum bırakanlara benim kelime dağarcığım yeterli gelmez.
Tek bildiğim mazlumun hakkının yerde kalmayacağıdır…