Dün bir şarkı yayınlandı. Ülkemizde merkez üssü Elazığ-Sivrice olan depremde hayatını kaybeden ve etkilenen tüm yurttaşlarımızın anısına adlı başlıkla. Elde edilecek bütün gelirlerin de depremzedelere gönderileceği bilgisi açıklama olarak eklenmişti. Birbirinden farklı sanatçının bu gönüllü projede yer alıyor olması beni gururlandırmadı değil açıkçası. Böyle farkındalık yaratan insanlara olan hayranlığım bir köşeye, esas beni etkileyen şey şarkının şu sözleri oldu:
Dışarı Soğuk Ama
Odamda Bir Zelzele
Etmişsiz Ezbere..
Dünya Duvarlarımı Yıksa Bile
Biz Yine Elele...
Sözlerine yüreğimi, amacına kalbimi bıraktığım bu çalışma, ülkemizdeki her şey gibi sosyal medyada beğenilerin ve eleştirilerin hedefi oldu. Anlam veremediğim şey ise ne yazık ki tam da bu. Neden güzel bir şeyler yapmak isteyen insanların önüne çomak sokmaktan başka bir şey yapmıyoruz? Neden sırf eleştirmek için eleştiriyoruz. Toplumda yaşadığımız kötü olgular karşısında herkes kendi işini yaparak destek olmaya çalışırken, biz neden hep şeytanın yavruluğunu tercih ediyoruz? Sanatçıların söylediği gibi el ele bir toplum yaratmak varken, biz iyi işler yapan insanları yadırgıyoruz. Hem de oturduğumuz yerden. Kılımızı bile kıpırdatmadan. Böyle insanlara yapabiliyorsan daha iyisini sen yap, ya da sen de bir şeyler yap da eleştirmeye hakkın olsun diye çıkışasım geliyor. Yapmayın! Allah aşkına yapmayın. Hastalıklı kalbinizi iyileştiremiyorsanız, iyi kalpli insanları da kendiniz gibi sanmayın.
Böylesi güzel çalışmada emeği geçen bütün sanatçılara hassasiyetlerinden ötürü teşekkür ederim. Şarkının ulaştırmakistediğiniz bütün güzel yüreklere ulaştığından emin olabilirsiniz. Sanat ister toplum için olsun, ister sanat için. Önemli olan amacına ulaşmış olmasıdır.
Emeğinize sağlık.
