Çok istemek bazen yetmez… Kalp kalbe değse de, yol aynı yöne çıkmıyorsa sevgi tek başına her şeyi kurtaramaz.
Hayatta öyle anlar olur ki, ne kadar istersen iste, ne kadar çabalarsan çabala, bazı şeyler bir türlü yoluna girmez. Bir insanı delice seversin, kalbinin en derin yerinde ona bir yer ayırırsın, dualarına adını eklersin… Ama yine de olmaz. Çünkü bazen sevmek yetmez.
İçindeki o büyük sevgiye rağmen karşılıklı anlaşamamak, aynı yöne bakamamak, beklentilerin çatışması, küçük sayılabilecek ama büyüyen tavırlar, zamanla o büyük aşkı yıpratabilir. Hani bazen derler ya “niyetler iyi ama yollar ayrı”, işte tam da öyle bir durum.
Kimi zaman da işin içinde kader vardır. Ne yaparsan yap, sanki görünmeyen bir el seni uzaklaştırır ondan. Aynı şehirde olsan bile ayrı dünyalarda yaşarsın. Hayat, o kadar garip bir yer ki, bazen seni en çok seven insanla bile mutlu olamazsın. Çünkü sevmek tek başına yetmez; anlayış, emek, uyum, karakterin ritmi de gerekir.
Bazı insanlar bir araya gelmemeliymiş; bunu zamanla öğreniyoruz. Kırık kalplerin arasında büyüyen olgunlukla… Ve anlıyoruz ki bazen gitmek, kalmaktan daha cesur bir eylem.
Belki de kader, bizi bir araya değil, ayrı ayrı daha iyiye yönlendirmek için var. Kim bilir? Belki de o çok sevdiğimiz insan, bizim değil, sadece kalbimizin misafiridir.
Her sevgi, sonsuza kadar sürmez. Ama her sevgi, bir şey öğretir. Bazen sabrı… Bazen vedayı… Bazen de kendi değerimizi.
İşte bu yüzden, çok istediklerin olmadığında kendini suçlama. Belki de en iyisi buydu. Belki de kader, seni korumaya çalıştı.
Unutma; sevmek büyük iştir ama bazen, birini çok sevsen bile birlikte olamamak kaderden öte bir sınavdır.
